Tony's Homestay
21 Februari 2017 | Filipijnen, Banao
Tja, Tony's Homestay, wat zal ik ervan zeggen om een beetje duidelijk te maken hoe het daar was. Het duurde allereerst een eeuwigheid voordat we het gevonden hadden. De plaatselijke bewoners wisten vaak niet wie of waar het was. Niet raar als je uiteindelijk zag waar Tony woonde: ongeveer 200 trappen naar beneden een tegen een berg aangeplakt hutje vormde ons "hotel". De kleinkinderen van Tony, 13 en 16 jaar oud holden met onze koffers op hun nek naar beneden. Ongelooflijk! Voor ons was het al een hele toer om alleen met onze rugzakken heelhuids beneden te komen. Vaak was er geen leuning langs de "trap" en de hoogte van de treden waren zodanig dat je soms een trapje nodig had om de volgende te bereiken. Niettemin kwamen we allemaal zonder kleerscheuren beneden en troffen daar de hotelbaas aan met zijn vrouw en de oma van de kinderen. De baas was een zestiger die continue het schuim op zijn mond had staan van het kouwen op "energieversterkende" bladeren en als hij grijnsde werd zijn enige tand die nog niet was bezweken overduidelijk zichtbaar. Kennelijk hadden ze niet op onze komst gerekend want hals over kop moesten er nog spullen ingeslagen worden en bedden worden opgemaakt. We weten niet wie er verantwoordelijk was voor de planning, maar er ontstond een flinke schreeuwpartij in de keuken, waarna de vrouw des huize de trap oprende en oma buiten een hutje op palen invluchtte wat nadien haar slaapkamer bleek te zijn. Beiden hebben we niet meer teruggezien... Tony had inmiddels bier voor ons gehaald en even later zette hij ons avondeten op tafel: een groot bord rijst met kip en groente wat boven verwachting goed smaakte. Koken kon hij wel! Maar de bedwelmende invloed van de blaadjes deden hun werk en even later troffen we hem in diepe slaap aan op een toddenhoop. We legden een kaartje en dronken nog een biertje waarna we onze slaapkamers opzochten die overigens best wel schoon waren. Al vroeg waren we weer op. Douchen was niet echt comfortabel: één badkamer was bereikbaar via een gat in de muur en bevond zich achter twee saloondeurtjes, en voor de andere moest je naar buiten waar je tegen de rotsen op moest klauteren om de deur te bereiken. Honden en kippen hadden ook binnen vrij spel dus het was uitkijken voor uitwerpselen. Tijdens het ontbijt, een erg dikke pancake die best wel goed smaakte, besloten we om toch maar afscheid te nemen van Tony. Het was een enorme klus om onze bagage weer boven te krijgen maar Tony had kennelijk weer van de bladeren gesnoept want hij vloog met onze koffers op zijn nek naar boven. Wijzelf hadden nog wel een half uur nodig om van de klimpartij te bekomen. Maar we hadden inmiddels een overnachting geboekt in Baguio waar ons hopelijk een comfortabel bed en heerlijk bad wachtte. Minder als bij Tony was ondenkbaar.....
-
21 Februari 2017 - 08:13
Joke:
Haha ...echt lachen.... Maar hoe gaat het met de "Groate sterke Mens" letten jullie wel extra op hem he?
Doe voorzichtig maar zie er de lol van in. Op naar t volgend avontuur !!!!! xxx -
21 Februari 2017 - 08:39
Theo:
Mooi verhaal, mooi avontuur! Meer van zulks en niet van die comfortabele bedjes en badjes uitstapjes. Die schaai haal je later maar weer in. Ik zou zeggen eet zelf een haffel van die bleur en klim de apen achterna. Spring spiernaakt in de helderste bronnen. Stook een vuur en rooster je zelf gespieste vissen. Of in elk geval schrijf erover met het adagium 'what happens in the east, stays in the east'. -
23 Februari 2017 - 07:52
Frans Van De Ven:
Uitgezonderd de afdaling heeft het wel iets weg van het Heitveld als ik dit zo hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
